Okružni sud u Beogradu potvrdio je u julu 2006. godine presudu Drugog opštinskog suda koji je osudio Nataliju Lazić, medicinsku sestru iz Velikog Gradišta, po privatnoj tužbi Miodraga Radovića odnosno Deimbachera za klevetu, a u vezi sa njenim navodima u emisiji Ključ na RTS-u, o učešću Deimbachera u seksualnom zlostavljanju desetogodišnjeg Roma.
Prvostepeni sud je odbio sve dokaze advokata FHP-a koji je zastupao Nataliju Lazić a drugostepeni sud je. potvrđujući odgovornost Lazićeve, samo umanjio novčanu kaznu sa 100. 000 na 50. 000 dinara.
FHP smatra da je kažnjavanje Natalije Lazić za pobunu protiv društva i institucija koji štite seksualne nasilnike dokaz da je u Srbiji najteže boriti se i zaštiti prava romske dece. U ovom slučaju, sasvim je sigurno da sud nije delovao kao odgovorna institucija koja treba da utvrdi istinu i odmeri pravdu. Tako se dogodilo da je romski dečak i dalje na meti seksualnih napasnika u Velikom Gradištu a njegova zaštitnica Natalija Lazić je dobila kriminalni dosije.
Događaj o kome je Natalija Lazić govorila na RTS-u, desio se tokom noći između 15. i 16. novembra 2002. godine. Prema navodima maloletnog Roma i izjava svedoka datih FHP-u, osobe koje je poznavao od ranije, prinudile su ga da ih u nekoliko navrata oralno zadovoljava, da bi mu potom mokrili u usta. Događaj su videli mnogi građani i priča se proširila gradom. Ubrzo nakon događaja, majka maloletnog dečaka je zajedno sa sinom, u pratnji socijalnih radnika iz Požarevca, otišla u SUP Požarevac i prijavila slučaj. Na osnovu primljenih i proverenih podataka, SUP Požarevac je 30. decembra 2002. godine podneo krivičnu prijavu protiv Miodraga Radovića i Vladimira Petraškovića, osumnjičenih da su seksulano zlostavljali maloletnog Roma. U vezi sa događajem FHP-u se u januaru 2003. godine obratilo romsko udruženje iz Velikog Gradišta i nakon toga FHP je sproveo istraživanje o samom događaju, razgovarajući sa svedocima, dečakom i nejgovim roditeljima. Na osnovu prikupljenih podataka, FHP je 18. marta 2003. godine podneo krivičnu prijavu protiv Vojislava Brajkovića, Maksima Petrovića i Aleksandra Jankovića, koje su svedoci i žrtva identifikovali, pored Radovića i Petraškovića, kao učesnike u zlostavljanju. Budući da su roditelji odlukom Opštinskog suda u Velikom Gradištu izgubili starateljstvo nad detetom, sud je za zakonskog zastupnika dečaka odredio Centar za socijalni rad iz Velikog Gradišta.
U toku istražnog postupka, pred Okružnim sudom u Požarevcu, advokat FHP-a, u svojstvu punomoćnika maloletnog dečaka, učestvovao je u saslušanju svedoka i osumnjičenih. FHP je najpre dobio punomoćje od majke dečaka a nakon što je njoj oduzeto starateljstvo, Centar za socijalni rad poziva FHP da nastavi sa zastupanjem maloletnog dečaka. Međutim, u daljem toku istrage Centar za socijalni rad je, bez objašnjenja, dva puta oduzimao i vraćao FHP-u punomoćje. Nakon što mu je treći put oduzeo punomoćje, postupak je nastavljen bez punomoćnika žrtve, u prisustvu radnika Centra za socijalni rad. U novembru 2003. godine Centar za socijalni rad, kao zakonski zastupnik dečaka, donosi odluku da u interesu mentalnog zdravlja dečaka obustavi dalje gonjenje osumnjičenih. Na osnovu toga, sud je obustavio istragu i postupak je prekinut.
U međuvremenu, svedokinja Natalija Lazić, koja je jedina pred istražnim sudijom otvoreno i bez straha govorila o tome šta joj je dečak rekao odmah nakon događaja, opisujući povrede koje je videla na njegovom licu, postala je stalna meta napada Miodraga Radovića odnosno Deimbacher. On podnosi krivičnu tužbu za klevetu protiv Natalije Lazić, navodeći da ga je ona u pomenutoj emisiji na RTS-u lažno optužila za seksualno zlostavljanje romskog dečaka. Zbog stalnih pretnji Miodraga Radovića odnosno Deinbacher, FHP je dva puta tražio od SUP- Požarevac policijsku zaštitu za Nataliju Lazić ali policija iz Velikog Gradišta, kao nadležna za zaštitu građana, ništa nije učinila da bi je zaštitila.
Po podnetoj krivičnoj tužbi protiv Natalije Lazić vođen je postupak pred Drugim opštinskim sudom u Beogradu, koji je pravnosnažno okončan u julu 2006. godine, presudom da je Natalija Lazić kriva za krivično delo klevete i da je kažnjena novčanom kaznom u iznosu od 50. 000 dinara, a obavezna je da plati sudske troškove u iznosu od 5.000 dinara, kao i troškove tužioca u iznosu od 25.000 dinara.
Potpuniju sliku o postupku protiv Natalije Lazić kazuje podatak da je prvostepena presuda doneta nakon jednog održanog pretresa i da je sud odbio da sasluša svedoke koje predlagao advokat FHP-a a koji su imali neposredna saznanja o zlostavljanju dečaka, među kojima su predstavnici FHP i kancelarije Visokog komesara za ljudska prava.
Veće Okružnog suda u Beogradu, koje je odbilo žalbu FHP-a i potvrdilo presudu Drugog opštinskog suda, činili su sudije Savka Gogić, Života Đoinčević i Duško Milenković.
RTS, emisija Ključ, 16.maj 2003.
