Fond za humanitarno pravo uputio je 16. decembra 2003. godine zahtev Mileni Milošević, predsednici Skupštine opštine Vračar, da spreči iseljenje Romkinje Slavice Jovanović i njene maloletne dece iz stana na opštini Vračar. Pre pet godina gospođa Jovanović bespravno se uselila u stan u ulici Grčića Milenka 29, a danas u ovom stanu živi sa četvoro dece, od kojih najmlađe ima manje od godinu dana. Porodica živi isključivo od socijalne pomoći.
Rešenjem Odeljenja za komunalno stambene i građevinske poslove opštine Vračar od 28. decembra 2000. godine, naloženo je iseljenje Slavice Jovanović iz ovog stana. Dana 27. novembra 2003. godine Slavica Jovanović je primila obaveštenje o izvršenju koje se poziva na rešenje doneto 2000. godine.
Istoga dana kada je primila pismo, Milena Milošević obratila se Fondu za humanitarno pravo i obećala da će se zauzeti da Romkinja Slavica Jovanović i njeno četvoro maloletne dece ne postanu beskućnici, kao i da će opština Vračar pronaći pravnu formu da ovoj porodici reši stambeno pitanje
Zbog teške materijalne situacije, Slavica je prinuđena da hranu traži u uličnim kontejnerima. Pored svih problema, uspela je da upiše u školu svoju najstariju ćerku Aleksandru, koja ima osam godina. Da je sprovedena odluka opštine Vračar o iseljenju, Aleksandra ne bi mogla da nastavi školovanje, dok bi Slavica Jovanović i njena deca na početku zime postali beskućnici.
Fond za humaniratno pravo pozdravlja spemnost predsednice Skupštine opštine Vračar da se angažuje u ovom slučaju. U Srbiji su u toku 2003. godine zabeleženi brojni slučajevi prinudnog iseljenja čije su žrtve najčešće Romi. U ovim slučajevima lokalne vlasti su najčesće odbijale da preuzmu odgovornost za ljude koje iseljavaju. FHP očekuje da ostali predstavnici države i lokalnih samouprava slede ovaj primer i pronađu alternativni smeštaj u slučajevima prinudnog iseljenja.
Kao potpisnica Međunarodnog pakta o ekonomskim, socijalnim i kulturnim pravima (1966.) Srbija i Crna Gora je obavezna da na svojoj teritoriji omogući ostvarenje ekonomskih i socijalnih prava, naročito kada je reč o osetljivim grupama i pojedincima. Pored toga, državni organi na svim nivoima dužni su da obezbede alternativni smeštaj u postupcima prinudnog iseljenja, prilikom kojih građanin ne sme da postane beskućnik. Istovremeno, nije dozvoljeno da država činom iseljenja krši bilo koja druga ljudska prava građana.
