U okviru programa podrkše žrtvama teških kršenja ljudskih prava u ostvarivanju prava na reparacije, Fond za humanitarno pravo je 26. juna 2007. godine podneo tužbu za naknadu štete protiv Republike Srbije u ime 25 članova porodica 16 žrtava iz Sjeverina koje su 22. oktobra 1992. godine, pripadnici Vojske Republike Srpske (VRS) oteli u Mioču (BiH), a zatim likvidirali.
Bošnjaci. Mehmed Šebo, Zafer Hadžić, Medo Hadžić, Medredin Hodžić, Ramiz Begović, Derviš Softić, Mithat Softić, Mujo Alihodžić, Alija Mandal, Sead Pecikoza, Mustafa Bajramović, Hajrudin Sajtarević, Esad Džihić, Ramahudin Ćatović, Idriz Gibović i Melvida Koldžić su državljani SRJ koji su živeli u selu Sjeverin u opštini Priboj. Kritičnog dana, 22. oktobra 19992. godine, neki su krenuli na posao, a đaci u školu u Priboj, za njih uobičajenim i jedinim mogućim putem Rudo – Priboj, redovnom autobuskom linijom. Ovaj regionalni put jednim svojim delom, u selu Mioče, prolazi preko teritorije Bosne i Hercegovine. U Mioču, grupa vojnika Vojske Republike Srpske, na čelu sa Milanom Lukićem iz Višegrada, zaustavila je autobus kojim su putovali Bošnjaci iz Sjeverina. Nakon legitimisanja, iz autobusa su izveli samo Bošnjake, njih 16. Potom su ih kamionom prevezli u Višegrad u hotel Vilina Vlas, gde su ih prvo brutalno zlostavljali, a nakon toga odveli na obalu reke Drine, gde su ih sve streljali. Tela ubijenih ni do danas nisu pronađena.
Za ovaj zločin, Okružni sud u Beogradu osudio je na na 20 godina zatvora Milana Lukića i Olivera Krsmanović u odsustvu, Dragutina Dragićevića na 20 godina i Đorđa Ševića na 15 godina. Presudom Okružnog suda u Beogradu, koja je potvrđena od strane Vrhovnog suda Srbije, osuđeni su označeni kao pripadnici paravojne formacije »Osvetnici«. Međutim, brojni materijalni dokazi i iskazi svedoka nedvosmisleno ukazivuju da su ova lica delovala u okviru Višegradske brigade Vojske Republike Srpske. Primera radi, na suđenju su pokazane potvrde o zaduženju naoružanja koje je komanda Višegradske brigade izdala Milanu Lukiću.
Porodice otetih Bošnjaka smatraju da državne institucije, pre svega Ministarstvo odbrane i Ministarstvo unutrašnjih poslova Srbije, snose veliku odgovornost za zločin nad njihovim najbližim. Ovi državni organi su, od početka oružanog sukoba u BiH, snabdevali oružjem i finansirali Vojsku Republike Srpske. Svedoci Dobrila Gajić Glišić, B – 24 i B – 179 na suđenju Slobodanu Miloševiću pred Haškim tribunalom detaljno su govorili o obimu i načinu na koji je tadašnja SRJ finansijski i vojno pomagala Vojsku Republike Srpske. Pored toga, opšte je poznata činjenica da je čitav oficirski kadar primao plate i penzije iz budžeta tadašnje SRJ.
Pravna i moralna odgovornost državniih institucija proističe i iz tzv. nečinjenja jer nisu preduzele ni jednu meru kako bi osigurale bezbednost građana bošnjačke nacionalnosti koji su zbog svoje nacionalne pripadnosti bili ugroženi pri svakom prelasku na teritoriju države u kojoj traju neprijateljstva među etničkim grupama.
FHP poziva institucije Republike Srbije da žrtvama zločina iz neposredne prošlosti obezbede obeštećenje i sistemsku podršku, čime bi država se zvanično priznale patnje žrtava i povratilo dostojanstvo.
