Fond za humanitarno pravo (FHP) je 30. oktobra 2006. godine Osnovnom sudu u Podgorici podneo dve tužbe za naknadu štete protiv Republike Crne Gore u ime Osmana Durguta i Šabana i Arife Rizvanović, stanovnika Bukovice koji su u periodu nakon otpočinjanja oružanih sukoba u BiH u aprilu 1992. godine do kraja 1993. godine bili žrtve diskriminacije i torture.
Bukovica je planinsko područje koje se nalazi na severu Crne Gore u opštini Pljevlja, uz granicu sa Bosnom i Hercegovinom i obuhvata 37 sela, koja su do 1993. godine bila naseljena pretežno muslimanskim stanovništvom. Za vreme oružanog sukoba u Bosni i Hercegovini, na teritoriji Bukovice je boravio veliki broj rezervista VJ i policije Crne Gore. Uz izgovor da traže nelegalno oružje, oni su vršili torturu, pretrese, pljačke, maltretirali i zlostavljali bukovičke Muslimane. Prema podacima FHP-a, sedam civila je ubijeno iz vatrenog oružja ili je podleglo ranama nakon brutalnog premlaćivanja. To su: Šaćir Ramović, Omer Durak, Hajro Muslić, Ejub Muslić, Džafer Đogo, Latif Bangur (ubijeni vatrenim oružjem) i Hilmo Drkenda (podlegao od posledica brutalnog premlaćivanja). Zbog straha za svoje živote, u periodu od početka oružanih sukoba u BiH do kraja 1992. godine, većina stanovnika Bukovice je napustilo svoje domove. Nakon odlaska, njihova imovina je opljačkana i uništena.
Prema izjavi Osmana Durguta datoj FHP, 1. novembra 1992. godine policija je pretresla njegovu kuću u selu Čejrenci u Bukovici i tom prilikom pronašla oružje za koje je imao dozvolu, a Durgut im je predao pušku za koju nije imao dozvolu. U prisustvu njegove porodice i maloletne dece, policajci iz Pljevalja, Goran Zindović, Slaviša Svrkota, Lale Ostojić i Šubarić, koga Durgut poznaje samo po prezimenu, izvode Durguta iz kuće i počinju da ga udaraju kundacima, pesnicama i nogama. Nakon toga, odvode ga u susedno selo Budijevići, gde ga ovi policajci ponovo tuku kundacima i drvenim motkama. Policajac Šubarić tera Osmana Durguta da sa lisicama na rukama, puzi po zemlji, a zatim mu stavlja policijsku palicu u usta. Osmana Durguta i još nekoliko muškaraca iz Bukovice policajci vode u policijsku stanicu Pljevlja a na putu do stanice nastavljaju da ih batinaju i teraju da pevaju četničke pesme. U policijskoj stanici u Pljevljima, Durgut provodi tri dana i sve vreme je izložen fizičkom zlostavljanju.
Prema izjavi Šabana Rizvanovića datoj FHP, 22. februara 1993. godine, u kuću u selu Čejrenci, u kojoj je živeo sa suprugom Arifom, došli su pripadnici rezervnog sastava Vojske Jugoslavije, poreklom iz Pljevalja: Đoko Gogić, Radmilo Đuković, Slobodan Cvetković, Dragan Jelovac i Aco Malinić. Sa uperenim puškama izvode ga iz kuće, a zatim ispituju o tome da li je snabdevao hranom “Zelene beretke” [oružana formacija bosanskih Muslimana]. Nakon što im je odgovorio negativno, vojnici počinju da ga tuku kundakom puške a zatim i puščanom cevi. Rizvanović je od udaraca ubrzo izgubio svest i jedino se seća da ga je neko udario čizmom po leđima, dok je ležao oboren na zemlju. Kada mu se vratila svest, hteo je da ustane i da pođe ka kući, ali ga je Slobodan Cvetković nekoliko puta udario puščanom cevi u grudi. Kada su vojnici otišli, Šaban je ušao u kuću i tada video da je i njegova supruga Arifa pretučena i da bez svesti leži u lokvi krvi. Po dolasku svesti, Arifa je ispričala suprugu da ju je Radmilo Đuković uhvatio za glavu i njome udario o drveni okvir prozora. Šaban i Arifa Rizvanović, u februaru 1993. godine imali su preko 70 godina.
Državni organi Crne Gore nikada nisu sproveli istragu o ovim događajima, niti su pružili bilo koju vrstu pomoći i podrške proteranim stanovnicima Bukovice koji i danas žive kao izbeglice u Bosni i Hercegovini.
